News

«Το μπαλέτο είναι γυναίκα. Ο μοντέρνος χορός άνδρας». Είχε δηλώσει ο Τζορτζ Μπαλανσίν, και χρόνια μετά ο Μορίς Μπεζάρ προσυπέγραφε. Και όμως, να, που ήδη από τον Μεσοπόλεμο τις πρωτοβουλίες για τον «εκμοντερνισμό», δηλαδή την απόρριψη, την ανανέωση των πεπαλαιωμένων απόψεων, τα καινούρια κοιτάγματα και ανοίγματα (προς απαξίωση του κλασικού χορού ως επί το πολύ) τις πήραν στα στιβαρά τους χέρια, πόδια και μυαλά γυναίκες. Μπορεί κάποιες, κάπου, κάποτε, να τις ξεσήκωσε το γυμνό ποδάρι, ο αυθορμητισμός, οι αυτοσχεδιασμοί και η αδιαφιλονίκητη γοητεία της τόσο αδικοχαμένης Ιζαντόρα (Ισιδώρα επί το ελληνικότερον) Ντάνκαν. Στην Κεντρική Ευρώπη, αλλά κυρίως στις ΗΠΑ, γυναίκες κήρυξαν -με κόπο είναι γεγονός- τον πόλεμο στο μπαλέτο, τις αντίστοιχες παρτιτούρες, τις φιγούρες, τα κοστούμια, τη γενικότερη τεχνική και αισθητική του. Ηθελαν και αποζήτησαν (κάνοντας κάποτε άθελά τους κακό σε φανατικούς οπαδούς) την «ελευθερία». Ελεύθερος χορός; Οπως νομίζετε.

Οι πιο έξυπνες και οι επίμονες κράτησαν…

Διαβάστε τη συνέχεια στην Καθημερινή